Wydział Polonistyki

Laureatem Nagrody Marszałka Województwa Małopolskiego i Prezydenta Miasta Krakowa im. Kazimierza Wyki w 2016 r. został prof. Edwarda Balcerzana. Nagroda została przyznana za całokształt twórczości. 

Uroczysta gala odbędzie się w dniu dzisiejszym o godz. 16.00 w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie.  

To prestiżowe wyróżnienie otrzymywali krytycy, znawcy literatury i sztuki, eseiści, poeci, pisarze, byli wśród nich m.in.: Jerzy Kwiatkowski, Jan Błoński, Jerzy Jarzębski, Zbigniew Herbert, Franciszek Ziejka, Stanisław Balbus, Michał Głowiński, Włodzimierz Maciąg, Jan Pieszczachowicz, Marian Stala, Tadeusz Nyczek, Maria Janion, Mieczysław Porębski, Teresa Walas, Michał Paweł Markowski, Krzysztof Uniłowski, Małgorzata Szpakowska, Andrzej Mencwel oraz wielu innych znamienitych laureatów, których szacowne grono liczy już 32 osoby (w roku 1982, 1983, 1988, 1990, 1999 Nagrody nie przyznano).

Prof. Edward Balcerzan jest teoretykiem literatury, krytykiem literackim, tłumaczem, poetą, prozaikiem. Ukończył w 1961 roku filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – tematem pracy magisterskiej były powieści Stanisława Ignacego Witkiewicza „Pożegnanie jesieni" i „Nienasycenie". Doktorem nauk humanistycznych został w 1968 roku, tematem pracy doktorskiej była problematyka dwujęzyczności w twórczości Brunona Jasieńskiego. Habilitację uzyskał w 1972 roku, a w 1985 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1990 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

Najważniejsze publikacje: „Morze, pergamin i ty" (1960), „Podwójne interlinie" (1964), „Granica na moment. Wiersze, przekłady, pastisze" (1969),  „Późny wiek" (1972), „Pobyt" (1964), „Któż by nas takich pięknych" (1972), „Styl i poetyka twórczości dwujęzycznej Brunona Jasieńskiego. Z zagadnień teorii przekładu" (1968), „Oprócz głosu. Szkice krytycznoliterackie" (1971), „Przez znaki" (1972), „Kręgi wtajemniczenia" (1982), „Poezja polska w latach 1939-1965 (cz.1)" (1982), „Poezja polska w latach 1939-1965 cz.2" (1988), „Liryka Juliana Przybosia" (1989), „Przygody człowieka książkowego" (1990), „Poezja polska w latach 1918-1939" (1990), „Śmiech pokoleń – płacz pokoleń" (1997), „Poezja polska w latach 1939-1968" (1998), „Literatura z literatury (strategie tłumaczy)" (1998), „O nowatorstwie"(2004), „Zuchwalstwa samoświadomości" (2005), „Literackość. Modele, gradacje, eksperymenty" (2013). 

Prof. Edward Balcerzan należy do najwybitniejszych polskich badaczy literatury oraz do najwytrawniejszych krytyków literackich.

Z inicjatywą ustanowienia Nagrody im. Kazimierza Wyki wystąpił w 1975 roku Jan Pieszczachowicz – ówczesny prezes Krakowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Ustanowienie nagrody było wyrazem hołdu dla prof. Kazimierza Wyki, wybitnego historyka literatury, krytyka, eseisty, znawcy sztuki, animatora życia kulturalnego, humanisty o niezwykłej energii i artystycznej wyobraźni, twórcy krakowskiej szkoły krytyki.

Kazimierz Wyka urodził się 19 marca 1910 roku w Krzeszowicach pod Krakowem, zmarł 19 stycznia 1975 roku w Krakowie. W latach 1928-1932 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, był uczniem Stanisława Pigonia. Studia kontynuował w Belgii i Francji. Od 1934 roku związany był z Uniwersytetem Jagiellońskim, na którym pracował jako asystent, w 1948 roku został profesorem (w okresie okupacji był wykładowcą tajnych kursów uniwersyteckich). W 1948 roku współtworzył Instytut Badań Literackich, którym kierował w latach 1953-1970. W okresie 1945-1950 pełnił funkcję redaktora naczelnego krakowskiego miesięcznika „Twórczość". Był stałym współpracownikiem tygodnika „Odrodzenie", w ramach którego publikował ceniony felieton „Szkoła krytyków" (1946-1948). W latach 1963-1965 prof. Kazimierz Wyka był prorektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prof. Wyka szczególnie interesował się okresem romantyzmu i Młodej Polski. Dorobek naukowy prof. Kazimierza Wyki obejmuje różne dziedziny: historię literatury polskiej i krytykę literacką, ale także historię sztuki i film.